Η Λήμνος βρίσκεται νοτιοανατολικά της χώρας, στο Αιγαίο πέλαγος και είναι το 8ο μεγαλύτερο νησί της Ελλάδας. Η Λήμνος είναι γνωστή ιστορικά με τα ονόματα ή τα επίθετα “Ανεμόεσσα” (το νησί των κρασιών), “Αιθαλία” (το νησί από τις στάχτες του ηφαιστείου”), “Πυρόεσσα” (το ηφαιστειογενές νησί), “Αμπελόεσσα” (το νησί των αμπελιών), “Δίπολη” (το νησί με τις δύο πόλεις), και άλλα.
Είναι γνωστή για τη σύνδεση της με τον Ήφαιστο, τον αρχαίο Έλληνα Θεό της φωτιάς, των ηφαιστείων και της μεταλλουργίας, και είναι ένα ηφαιστειακό νησί με εντυπωσιακούς σχηματισμούς λάβας. Είναι επίσης γνωστό για την παραγωγή κρασιού (με τρεις ονομασίες ΠΟΠ), τυριού (κυρίως “Καλαθάκι Λήμνου”), σιταριού και μελιού. Σε αντίθεση με άλλα ελληνικά νησιά, η Λήμνος δεν έχει βουνά με μεγάλο υψόμετρο και είναι μάλλον επίπεδη, γεγονός που ευνοεί την παραγωγή κρέατος και σιταριού. Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο για τη Λήμνο είναι η πληθώρα εκκλησιών (τις περισσότερες κατά κεφαλήν στην Ελλάδα, γεγονός που εξηγείται εν μέρει από τη σχέση της με το Άγιο Όρος), και αμυντικών κάστρων. Η Λήμνος χρησίμευε ως κόμβος και σημείο επίθεσης κατά τον Τρωικό πόλεμο λόγω της στρατηγικής της θέσης και της παραγωγής τροφίμων.
Από αρχαιοτάτων χρόνων, η Λήμνος ήταν επίσης γνωστή και για το “Λημνία Γη”, ένα θεραπευτικό θειούχο έδαφος που εξήχθη με τελετουργικό τρόπο από μια συγκεκριμένη τοποθεσία, που αποτελούσε το πρώτο συσκευασμένο και επώνυμο φάρμακο. Οι θεραπευτικές του ιδιότητες έχουν καταγραφεί λεπτομερώς, και λέγεται ότι τα πήλινα αγγεία που κατασκευάζονταν από αυτό εξουδετέρωναν κάθε δηλητήριο, συνεπώς χρησιμοποιούνταν από τους βασιλείς της εποχής εκείνης. Η πηγή της Λημνίας Γης έχει χαθεί, αν και πρόσφατες έρευνες και προσπάθειες έχουν σημειώσει πρόοδο στην αποκάλυψη της θέσης και των πρακτικών εξόρυξής της.
Η Λήμνος αποτελεί τη γενέτειρα της πιο παλιάς διαδεδομένης ποικιλίας στον κόσμο, το “Λημνιό” (γνωστό και ως “Καλαμπάκι” στην περιοχή), το οποίο αναφέρθηκε από τον Όμηρο, τον Αριστοτέλη και άλλους φιλοσόφους ως “Λημνία Άμπελος” (άμπελος της Λήμνου). Παραδοσιακά παρήγαγε μόνο κόκκινο κρασί, αλλά το λευκό Μοσχάτο Αλεξανδρείας μεταφέρθηκε στο νησί πριν από περίπου έναν αιώνα από Λημνιούς μετανάστες στην Αίγυπτο, και από τότε αποτελεί την κύρια ποικιλία του νησιού. Το ηφαιστειογενές terroir προσδίδει στα κρασιά μια χαρακτηριστική έκφραση, ενώ οι παραδοσιακές μέθοδοι οινοποίησης καθιστούν τα λημνιακά κρασιά ακόμα πιο ενδιαφέροντα. Τα αρχαϊκά οινοποιεία σκαλισμένα στην πέτρα, οι λεγόμενες “Γούβες”, αποτελούν πλέον μουσειακά εκθέματα σε όλο το νησί. Η ηφαιστειακή πέτρα, η οποία είναι πιο μαλακή και πιο κατάλληλη για την οινοποίηση, λαξευόταν σε μια τρύπα σε σχήμα αμφορέα, που χωρούσε έως και 2 τόνους σταφυλιών, που οι ντόπιοι χρησιμοποιούσαν για να οινοποιήσουν με φυσικό τρόπο. Αυτή τη παράδοση εξακολουθεί να χρησιμοποιείται από ιδιώτες.
Η Λήμνος είναι ένα υπέροχο νησί και προσφέρει διακοπές υψηλών προδιαγραφών, καθώς διαθέτει τις περισσότερες παραλίες στην Ελλάδα, πολλές από αυτές είναι εξαιρετικά απομονωμένες και όμορφες, αρχαία ερείπια, παραδοσιακή γαστρονομία και ισχυρή πολιτιστική ταυτότητα.
