Χρυσολωράς

Ο Χρήστος Χρυσολωράς γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Σερίφο όπου έμαθε την τοπική τέχνη της αμπελοκαλλιέργειας από τον πατέρα του, κληρονομιά του προπάππου του, Χρήστου, που ανάγεται πολλά χρόνια πριν.

Οι αμπελώνες του Χρήστου είναι πιστοποιημένοι αμπελώνες βιολογικής καλλιέργειας, αλλά οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί απέχουν πολύ από τις κλασικές μεθόδους καλλιέργειας. Η μηδενική διαμόρφωση των πρέμνων και η έλλειψη άρδευσης αναγκάζουν τα αμπέλια να έρπονται στο έδαφος προκειμένου να αναπτύξουν φυσικές άμυνες κάτω από τον καυτό κυκλαδίτικο ήλιο, ενώ η φυλλωσιά προστατεύει τα σταφύλια από τους δυνατούς ανέμους του νησιού. Η φυλλοξήρα δεν έφτασε ποτέ στο νησί, επομένως τα περισσότερα αμπέλια είναι αυτόρριζα. Οι αμπελώνες τους βρίσκονται σε απότομες και αρκετά δυσπρόσιτες πλαγιές, διατεταγμένες σε βαθμίδες, όποτε την περίοδο του τρύγου η μεταφορά γίνεται με μουλάρια.

Το οινοποιείο του Χρήστου λειτουργεί από το 2015, αν και παρήγαγε χύμα κρασί για πολλά χρόνια πριν. Πρώτα απ’ όλα είναι γεωργός, αλλά το πάθος του για τα σταφύλια πάντα έλαμπε, ανεξαρτήτως οινοποίησης. Τα κρασιά του έχουν μια καθαρή έκφραση ακατέργαστης ισχύος, με παχιά υφή, και υψηλό αλκοολικό τίτλο.

  • Οινοποιείο: Χρυσολωράς
  • Σημείο εστίασης: Η έκφραση των παραδοσιακά καλλιεργήσιμων σπάνιων και τοπικών κυκλαδίτικων ποικιλιών
  • Περιοχή: Σέριφος (Νησιά του Αιγαίου)
  • Έτος ίδρυσης: 2015
  • Έκταση: 26 στρέμματα
  • Ποικιλίες: Ασύρτικο, Μαντηλάρι, Σεριφιώτικο, Ψαροσύρικο, Μονεμβασιά, Ροδίτης, Πλατύρραχο, Σαββατιανό
  • Αμπελοκαλλιέργεια: Βιολογική (πιστοποιημένη)
  • Κλίμα: Θερμά και ξηρά καλοκαίρια, ήπιοι χειμώνες
  • Έδαφος: Αργιλοπηλώδες
  • Έτος φύτευσης: Μεταξύ 1821 και 2008
  • Υψόμετρο: 0-390 μέτρα
  • Απόσταση από την ακτή: 2 μίλια
  • Ποσοστό σταφυλιών από ιδιόκτητους αμπελώνες: 100%

Η Σέριφος ήταν ανέκαθεν συνώνυμη με δύο πράγματα, με την αμπελοκαλλιέργεια και την μεταλλευτική.

Στην αρχαιότητα, το νησί ήταν παροιμιώδες για την υποτιθέμενη βουβή των βατράχων του. Κατά τη ρωμαϊκή αυτοκρατορική περίοδο, η Σέριφος ήταν τόπος εξορίας. Μετά το 1204 έγινε μικρό μετόχι των Ενετών δουκών του Αρχιπελάγους. Στα τέλη του 19ου αιώνα η Σέριφος γνώρισε μια μέτρια οικονομική άνθηση από την εκμετάλλευση των εκτεταμένων κοιτασμάτων σιδηρομεταλλευμάτων του νησιού. Τα ορυχεία έκλεισαν τη δεκαετία του 1960 και η Σέριφος εξαρτάται πλέον από τον τουρισμό και τη μικρής κλίμακας γεωργία.

Περήφανη για την παραδοσιακή κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική της, η Σέριφος είναι διάσπαρτη με μικρά ασβεστωμένα σπιτάκια και εκκλησίες που έρχονται σε αντίθεση με το άγριο φυσικό τοπίο του νησιού. Η Σέριφος είναι ένα από εκείνα τα ελληνικά νησιά που δεν καταστρέφονται από την υπερανάπτυξη, επομένως θεωρείται ένας ελληνικός προορισμός διακοπών που ξεφεύγει από την πεπατημένη τουριστική διαδρομή.