Πρόκεται για έναν βιολογικό λευκό ξηρό οίνο της ποικιλίας Σεριφιώτικο από επικλινείς και άνυδρους οικογενειακούς αμπελώνες. Γηγενής ποικιλία, συνυφασμένη με την αμπελουργική και οινική παράδοση της Σερίφου.
Αμπελοκαλλιέργεια
Οινοποίηση
Ο Χρήστος Χρυσολωράς γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Κυκλαδίτικο νησί της Σερίφου, όπου έζησε όλη του τη ζωή. Έμαθε την τοπική τέχνη της αμπελοκαλλιέργειας από τον πατέρα του, κληρονομιά του προπάππου του, Χρήστου, που ανάγεται πολλά χρόνια πριν.
Οι αμπελώνες του Χρήστου είναι πιστοποιημένοι αμπελώνες βιολογικής καλλιέργειας, αλλά οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί απέχουν πολύ από τις κλασικές μεθόδους καλλιέργειας. Η μηδενική μόρφωση των πρέμνων και η έλλειψη άρδευσης αναγκάζουν τα αμπέλια να σέρνονται στο έδαφος να αναπτύξουν φυσικές άμυνες κάτω από τον καυτό κυκλαδίτικο ήλιο, ενώ το στέγαστρο προστατεύει τα σταφύλια από τους δυνατούς ανέμους του νησιού και τις πολύ δυνατές ακτίνες του ήλιου. Η φυλλοξήρα δεν φτάνει ποτέ στο νησί, επομένως τα περισσότερα αμπέλια είναι αυτόρριζα. Οι αμπελώνες μας βρίσκονται σε απότομες και αρκετά δυσπρόσιτες πλαγιές, διατεταγμένες σε αναβαθμίδες, όποτε την περίοδο του τρυγητού η μεταφορά γίνεται με μουλάρια.
Το οινοποιείο του Χρήστου λειτουργεί από το 2015, αν και παρήγαγε χύμα κρασί για πολλά χρόνια πριν. Πρώτα απ’ όλα είναι γεωργός, αλλά το πάθος του για τα σταφύλια πάντα έλαμπε, ανεξαρτήτως οινοποίησης. Τα κρασιά του έχουν μια καθαρή έκφραση ακατέργαστης ισχύος, με παχιά υφή, και υψηλό αλκοολικό τίτλο. Αναμένουμε να δούμε όλο και πιο συναρπαστικά πράγματα από αυτού του είδους αμπελουργική εργασία και ένα τόσο άγριο terroir.
Η Σέριφος ήταν ανέκαθεν συνώνυμη με δύο πράγματα, με την αμπελοκαλλιέργεια και την μεταλλευτική.
Στην αρχαιότητα, το νησί ήταν παροιμιώδες για την υποτιθέμενη βουβή των βατράχων του. Κατά τη ρωμαϊκή αυτοκρατορική περίοδο, η Σέριφος ήταν τόπος εξορίας. Μετά το 1204 έγινε μικρό μετόχι των Ενετών δουκών του Αρχιπελάγους. Στα τέλη του 19ου αιώνα η Σέριφος γνώρισε μια μέτρια οικονομική άνθηση από την εκμετάλλευση των εκτεταμένων κοιτασμάτων σιδηρομεταλλευμάτων του νησιού. Τα ορυχεία έκλεισαν τη δεκαετία του 1960 και η Σέριφος εξαρτάται πλέον από τον τουρισμό και τη μικρής κλίμακας γεωργία.
Περήφανη για την παραδοσιακή κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική της, η Σέριφος είναι διάσπαρτη με μικρά ασβεστωμένα σπιτάκια και εκκλησίες που έρχονται σε αντίθεση με το άγριο φυσικό τοπίο του νησιού. Η Σέριφος είναι ένα από εκείνα τα ελληνικά νησιά που δεν καταστρέφονται από την υπερανάπτυξη, επομένως θεωρείται ένας ελληνικός προορισμός διακοπών που ξεφεύγει από την πεπατημένη τουριστική διαδρομή.
